Als ik een concert geef, wordt er zelden gerecenseerd, maar afgelopen zaterdag wel! Ik gaf een concert met duo Puur en onderstaande recensie werd over het concert geschreven. Ik was best wel blij dit bericht te lezen.
Tag: fluit
Paasconcertweekend
Het was me het weekend. Of eigenlijk: het waren me de weken. Afgelopen vrijdag en zaterdag gaf ik in totaal drie concerten met duo Puur. Dat doe ik wel vaker, maar het ging nu om drie totaal verschillende concerten, met totaal verschillend repertoire. Op zich is dat ook nog geen ramp, maar mijn voorbereidingstijd was prut. Zo’n drie weken voor deze concerten sloegen de virussen toe in mijn lijf.
De lessen van het lesgeven
Het zit erop: afgelopen week sloot ik mijn inval’klus’ af: 16 leerlingen van Marjella van Houdt die ik zo’n 3,5 maand fluitles mocht geven. Een klus die niet alleen geld op de rekening bracht, maar me ook weer hele goede lessen heeft geleerd. Zoals:
2 jaar verder
Precies twee jaar geleden had ik mijn eerste gesprek met Margreet Bijnagte. Het was blijkbaar indrukwekkend, want ik herinner me het nog goed. Ze haalde me op bij het station, reed me naar een zaaltje dat ze gehuurd had voor een gesprek en waar we een kannetje thee kregen. En waar ik niet meer kon stoppen met huilen. Ik voelde me gehoord, begrepen en liep ‘lichter’ naar de trein terug. En besloot dat zij mijn supervisor ging worden voor de komende maanden. Na een half jaar rondde ik het traject af, maar mijn werktoekomst lag nog open. Of was nog half dicht; het is maar hoe je het bekijkt. Ik was veranderd, maar mijn werksituatie nog niet. Hoe anders is dat nu!
Roosterperikelen
Elke muziekdocent zal het wel herkennen: dat eeuwige gezeur rondom het vaststellen van het rooster. Pietje kan niet tijdens etenstijd (hij eet tussen 17.00 en 18.00), Klaas niet tijdens etenstijd (hij eet tussen 16.45 en 17.30) én niet voor 16.00 en niet na 18.00. Jan niet tijdens etenstijd (hij eet tussen 17.15 en 18.15) en bovendien niet voor 17.00 en niet na 18.45 uur in verband met speelclubjes, tennis én hockey. Zo gaat het nog wel even door.
Amsterdam. Ik.
Het is zondag 6 december en ik ben zenuwachtig. Al een paar dagen. Sinterklaas is alweer het land uit, dus het was geen Sinterklaasspanning. Ik pieker me suf; ook al probeer ik niet na te denken, het lukt me niet! Wat is het? Is het omdat ik een drukke week in mijn agenda zie? Met een paar afspraken waar ik nou niet echt heel veel zin in heb? Is het omdat ik veel weg ben de komende weken omdat de kerstconcertdrukte eraan komt? Is het omdat ik vanmiddag een concert in Amsterdam heb? Ik hoop dat ik daarom gespannen ben, dan is het vanavond weer over.
Auditie deel 2
Een paar dagen na de auditie krijg ik per mail de uitslag. Er is besloten op dit moment niet verder te gaan met mij. Er wordt ‘samengewerkt met musici die net een iets hoger niveau hebben’ waarbij de klank het meest in het oog springend is.
Daar mag ik het mee doen. In eerste instantie ben ik teleurgesteld, maar al snel denk ik: “Wat bedoelen ze eigenlijk?”
Auditie
Volgens mij rust er een taboe op berichtgevingen en ervaringen rondom audities binnen de muziekwereld. Ik lees er in elk geval zo weinig over, terwijl het in mijn ogen zo nuttig is om hier meer van te leren, van elkaar. Juist daarom beschrijf ik graag een recente auditie-ervaring: die van gisteren. Ik heb nog geen uitslag gekregen; het voelt nogal kwetsbaar om deze blog nu al te posten, maar ik wil het taboe een beetje doorbreken.
4 mei
De herdenking begint dit jaar voor mij op 3 mei: dan zie ik op de televisie een concert met als titel ‘Er reed een trein naar Sobibor’. Een mooi concert door het Nationaal Symfonisch Kamerorkest met een getuigenis van Jules Schelvis. Meneer Schelvis behoorde tot de 81 jonge mannen die werden geselecteerd om elders als ‘Arbeitsjuden’ in Polen en Duitsland te werken. Na de oorlog bleek hij de enige overlevende van zijn transport te zijn. Zijn verhaal grijpt me aan, meer dan ‘oorlogsverhalen’ eerder deden, en ik heb toch best wel wat boeken over de WOII gelezen. Misschien is dit intenser: ik zie de man die zijn verhaal voorleest. De auteur heeft een gezicht.
Ook merk ik dat verhalen uit de WOII me meer aangrijpen nu ik kinderen heb. Alsof ik me nu ineens een betere voorstelling kan maken van hoe gruwelijk het toen was.
32-crisis?
De titel klinkt nu ook weer heftiger dan mijn bedoeling is, maar al een poos vraag ik me af: wat heb ik nou eigenlijk bereikt?
Op persoonlijk vlak ben ik heel tevreden. Ik ben getrouwd, heb twee kindjes, ben gelukkig en heb echt weinig te klagen en ook weinig meer te wensen. Behalve dan dat ik hoop dat ik de opvoeding van de kinderen zo goed mogelijk doe, etc. Maar op zakelijk vlak? Ik heb twee studies gedaan en daar ben ik echt wel trots op, maar verder? Soms heb ik het idee dat ik maar wat aanklungel en er gelukkig ook wat geld mee verdien.