Bijna een jaar geleden schreef ik deze blog over mijn nieuwe werk. Nog maar een jaar geleden en ik heb al zoveel gedaan in dat ene jaar! Na drie maanden was ik het soort werk nog lang niet zat; integendeel: ik kreeg er veel energie van en besloot uit te zoeken of er meer werk was. Dat was er en dat is er.
Categorie: Blog
Petra’s bezieling
Recensie duo Puur
Als ik een concert geef, wordt er zelden gerecenseerd, maar afgelopen zaterdag wel! Ik gaf een concert met duo Puur en onderstaande recensie werd over het concert geschreven. Ik was best wel blij dit bericht te lezen.
Paasconcertweekend
Het was me het weekend. Of eigenlijk: het waren me de weken. Afgelopen vrijdag en zaterdag gaf ik in totaal drie concerten met duo Puur. Dat doe ik wel vaker, maar het ging nu om drie totaal verschillende concerten, met totaal verschillend repertoire. Op zich is dat ook nog geen ramp, maar mijn voorbereidingstijd was prut. Zo’n drie weken voor deze concerten sloegen de virussen toe in mijn lijf.
Vergelijken
Ik kan het zo goed, vergelijken. Maar meestal is dat niet in het voordeel voor mij. Ik zie zo vaak andere mensen, andere ensembles, die het – in mijn ogen – beter hebben, leukere kansen krijgen, het hogerop schoppen dan ik. Het gras is altijd groener bij de buren?
Op stap met mijn zoon
Voorjaarsvakantie. Bernd en ik werken door; de kinderen gaan (extra) naar het kinderdagverblijf. Joris vindt de bso fantastisch, Bernd en ik hebben werk genoeg, Karlijn vermaakt zich ook goed op het kdv, dus voor ons geen reden om vakantie op te nemen. Om toch een beetje vakantiegevoel te creëren – en eerlijk is eerlijk: Joris heeft net als ik last van ik-kan-niet-goed-niets-doen-en-houd-ervan-om-weg-te-zijn-en-wat-te-leren – ga ik met hem een dagje naar Utrecht. Met de trein. Ik vraag vriendin A en haar zoontje C mee die in de buurt van Utrecht wonen; zien we die ook nog eens. Twee vliegen in één klap. Joris heeft een NS Kids Vrij abonnement en we hebben beiden een museumjaarkaart. De enige kosten die we hebben zijn mijn treinkosten en de lunchkosten, want we willen graag eten in een ‘restaurant’.
Les bij de kleuters
Het moment is daar: er komt een mail van juf in mijn inbox. Het thema bij de kleuters is beroepen en de juf van Joris (4) vraagt welke ouder het leuk vindt om wat over zijn of haar beroep te vertellen. Aangezien ik altijd Karlijn thuis heb op mijn thuisdagen en ik op die momenten dus niet kan assisteren bij activiteiten op school waar wel assistentie van ouders nodig is, besluit ik om een dagdeel van mijn werkdag te besteden aan muziek bij de kleuters. Ik bied aan om een muziekles te verzorgen.
De lessen van het lesgeven
Het zit erop: afgelopen week sloot ik mijn inval’klus’ af: 16 leerlingen van Marjella van Houdt die ik zo’n 3,5 maand fluitles mocht geven. Een klus die niet alleen geld op de rekening bracht, maar me ook weer hele goede lessen heeft geleerd. Zoals:
Het Nederlands Studenten Orkest
Een van de hoogtepunten in mijn muzikale ontwikkeling is toch wel de tournee met het Nederlands Studenten Orkest in 2007 geweest. Ik zat, geloof ik, in het tweede jaar van het conservatorium en deed, om auditie-ervaring op te doen, auditie. Niet rekening houdend met het feit dat ik wel eens aangenomen zou kunnen worden. Ik was bloednerveus tijdens de auditie en waarom de commissie, met o.a. dirigent Jurjen Hempel, me destijds heeft aangenomen, is me nog altijd een raadsel, maar feit is dat ik een paar weken na de auditie een brief op de mat vond met de uitnodiging om mee te doen. En mijn eerste reactie was: “O nee, dat durf ik echt niet! Ik ga me afmelden.” Uiteindelijk vond ik de kans te mooi om te laten schieten en zat ik dus in het orkest van het NSO 2007 en mocht ik als tweede fluit Mahler 5 spelen. Totaal niet wetende wat me te wachten stond, maar goed ook, want anders had ik me hoogstwaarschijnlijk alsnog afgemeld. Op dat moment vond ik dat echt heel spannend: ik kende van de 100 musici alleen de bas, die ook aan het conservatorium van Enschede studeerde, maar waar ik nauwelijks contact mee had. Wat was ik nerveus.
Een kinderloos weekend
Een poosje geleden hadden Bernd en ik een kinderloos weekend. De kinderen brachten we op zaterdagochtend naar mijn schoonouders en we hoefden hen pas de volgende ochtend op te halen. En we hadden verder geen plannen. We dachten eerst een nachtje weg te gaan, maar besloten toch maar thuis te blijven – omdat we de week erna een midweek mét kinderen weg zouden gaan – en het bij een dagje weg te houden. En we kwamen er (weer) achter wat je zoal allemaal (weer) kunt doen zonder kinderen.
2 jaar verder
Precies twee jaar geleden had ik mijn eerste gesprek met Margreet Bijnagte. Het was blijkbaar indrukwekkend, want ik herinner me het nog goed. Ze haalde me op bij het station, reed me naar een zaaltje dat ze gehuurd had voor een gesprek en waar we een kannetje thee kregen. En waar ik niet meer kon stoppen met huilen. Ik voelde me gehoord, begrepen en liep ‘lichter’ naar de trein terug. En besloot dat zij mijn supervisor ging worden voor de komende maanden. Na een half jaar rondde ik het traject af, maar mijn werktoekomst lag nog open. Of was nog half dicht; het is maar hoe je het bekijkt. Ik was veranderd, maar mijn werksituatie nog niet. Hoe anders is dat nu!