door: Petra van den Dolder

geen reacties

Een nachtje weg. Alleen.

Een langgekoesterde wens gaat in vervulling: helemaal alleen op pad. Oke, dat is nu ook weer een beetje overdreven, maar het lijkt me supertof om eens alleen op vakantie te gaan. Tof, maar ook eng. Ik heb dat niet voor niets nog nooit gedaan.  

Drie concerten in Brabant op twee dagen na elkaar zijn de reden om een overnachting in de buurt te zoeken. Uiteindelijk worden het twee concerten op twee dagen, maar nog steeds een mooie reden om elders te overnachten. En zo word ik op een donderdag in de namiddag door harpiste Annegreet in Winssen afgezet bij een mooie B&B. En dan? Dan is het stil… dat is even wennen! Ik hoef niets, ik moet niets, alleen ik en mezelf. Ik besluit wat te gaan wandelen. En ik krijg een heerlijk bord lasagne op de kamer, homemade door de eigenaren. Mét ijs en een brownie na. Allerlei gedachten schieten door mijn hoofd en even voel ik paniek. Wat doe ik hier zo in mijn eentje? Straks word ik ziek, hang ik kotsend boven de wc en niemand die mij kan helpen. Bij die gedachte alleen al breekt het zweet me uit. Ik word toch niet echt ziek? Rustig Petra, focus op je ademhaling en geniet van je eten.

’s Avonds krijg ik nog visite van een kennis die in de buurt woont. Erg gezellig, en toch even wat minder alleen 😊

De eerste nacht ergens anders slaap ik vaak verschrikkelijk beroerd, dus ik ben daar op ingesteld. En weet dat er twee slaappillen in mijn tas zitten. Toch besluit ik het eerst zonder pil te proberen. Het bed ligt goed, het is stil, de kamer is goed donker. En warempel, na nog een keer een plasje op de wc en enkele keren wakker slaap ik best aardig.

De volgende ochtend wordt er een goed ontbijt gebracht. En dan kan dit avontuur twee kanten op gaan. Door de storm Eunice rijden er na 14.00 uur geen treinen meer. Het zou de bedoeling zijn dat ik rond 19.00 uur met de trein thuis zou komen. En door de storm is het wellicht ook niet zo veilig om met de auto op pad te gaan. Optie 1: concert annuleren, zorgen dat ik thuis ben voordat de treinen niet meer rijden. Maar dan moet ik afscheid nemen van mijn geplande ochtend alleen. Ik zou pas begin van de middag worden opgehaald. Optie 2: concert door laten gaan en nog een overnachting elders boeken. Ik hoor een stem in mijn hoofd: ‘jij wilde alleen weg? Nou, surprise, een nacht extra als cadeautje!’ Heb ik daar zin in? Ik weet het niet; dat was namelijk niet mijn bedoeling. We kiezen toch voor de veiligheid en mijn medemusici gaan de weg niet meer op. Dus ik pak mijn spullen in, zoek de dichtstbijzijnde bushalte en ben thuis voordat de storm echt losbarst.  

Dat was dan mijn langgekoesterde wens. Mijn conclusie: ik wil het vaker doen. Helemaal alleen vind ik best confronterend. Ik hoef met niemand rekening te houden. Voor niemand anders te zorgen. En alleen wat ík wil gebeurt. Maar wat wíl ik eigenlijk? Als ik langere tijd alleen ben, heb ik mooi de tijd om daar eens over na te denken. Ik besluit: ik wil eigenlijk wel vaker even alleen op pad, maar thuis bij mijn gezin vind ik echt veel leuker.

reacties | reageren