Blog

Wat een weken

De meivakantie. We gaan met z’n vieren op vakantie. Fantastisch weer, lege stranden. Hier is 1,5 meter afstand houden niet moeilijk. We genieten.

De kinderen gaan weer twee dagen in de week naar school. Dat betekent dat Bernd en ik komende weken iets meer ruimte hebben en niet élke dag een dagdeel voor de kinderen moeten reserveren.

De vertelconcerten zijn van april verplaatst naar oktober, op één concert na. Op een school. Ik bel de school, de school wil toch wel heel erg graag het concert voor de zomer. En we hebben precies een week om de puntjes op de i te zetten. Adrenaline. Ik stuiter, we mogen een concert geven! Nee, niet één, maar vier, want: kleine groepjes in de klas.

Mijn pake krijgt een herseninfarct. Hij is al 91 en ik verwacht niet dat hij hier nog bovenop komt. Ik houd niet van afscheid nemen en al helemaal niet van definitief afscheid nemen. Er komen emoties los.

Ik krijg een nieuwe onderwijskundige klus in de schoot geworpen. Een hele leuke, met als onderwerp Eten. Ik ben dol op zulke inhouden.

Pake lijkt er weer bovenop te komen. Sterk lichaam.

Duo Puur op de radio. We spelen Andromeda, een stuk voor fluit/altfluit/piccolo en harp. Super leuk! En deze opname komt binnenkort ook nog eens beschikbaar via Spotify.

Overleg voor een onderwijskundige klus. Soms weet ik niet of mijn hoofd alle verschillende werkzaamheden en rollen nog wel trekt.

Pake ligt op sterven. Dit houdt hij vijf dagen vol. Vijf dagen waarop ik mijn telefoon in de gaten houd.

Niet ziek worden! Dan kan ik nergens meer heen.

Onze nieuwe auto rijdt heerlijk. Ik reis graag met de trein of rijd met Annegreet mee. Maar Corona… ik pak de auto.

Repetitie in een ruime B&B, in de buurt van de school waar de volgende dag de eerste twee concerten zijn. Coronaproof rijden we erheen, eten we, repeteren we en slapen Annegreet en ik daar.

Met dank aan Temazepam slaap ik die nacht heerlijk.

Wat zijn de concerten fijn! Deze doelgroep (groep 7-8) is nog veel leuker dan ik dacht. Stuiter.

Niet ziek worden!

Ook de twee concerten de dag erna zijn leuk.

Ik haal de flyers op die we voor Stichting Kunstleven hebben laten maken voor ons project Digitaal Dichtbij.

Pake sterft. Emoties. Om pake, die, blijkt nu nog meer, voor verschillende mensen in zijn omgeving een andere persoon leek te zijn. Voor mij was het gewoon ‘mijn pake’. Pake zorgde er mede voor dat ik aan het conservatorium kon studeren.

Niet ziek worden!

Een begrafenis in coronatijd is niet makkelijk. Zeker niet omdat onze familie groter is dan 30 personen. Er mogen mensen niet komen. Omdat ik tijdens de uitvaart fluit mag spelen, ben ik zeker van een plek. Wat klinkt dat stom en wat voelt dat dubbel. Twee van mijn drie zussen mogen namelijk niet.

Ik verstuur flyers van Digitaal Dichtbij naar verschillende vrijwilligers. Zodat bij diverse zorglocaties in Nederland deze flyers worden bezorgd.

Het is warm. Ik was even vergeten dat ik niet zo goed tegen de warmte kan. Ik eet niet minder, maar juist meer. Het lijkt erop dat ik ziek ben. Maar nee, ik heb gewoon veel trek.

Repetitie met duo Puur. Ik reis zo goed als altijd met de trein, maar ook nu kies is er voor om met de auto te gaan. Autorijden blijkt minder vervelend dan voorheen, nu er tijdelijk geen alternatief is om ergens te komen.

Uitgebreid eten met Annegreet in Zwolle. We zijn weer de eerste klanten in dit restaurant sinds de coronasluiting. Wat grappig, het concept van dit restaurant sluit aan bij mijn nieuwe onderwijskundige klus. Dit zou een afsluitend etentje worden voor Annegreet haar zwangerschapsverlof, maar we hebben nog een concert te gaan.

Niet ziek worden!

Ik zeg een paar afspraken af, het wordt me wat teveel.

Repetitie voor de begrafenis. Mijn oom en tante komen langs, mijn tante speelt piano. Van mijn vader weet ik al het een en ander van hun jeugd van vroeger. Dat was lang niet altijd makkelijk. Van mijn tante hoor ik weer meer. De tranen biggelen over mijn wangen bij de repetitie. Als dat morgen maar goed komt.

Samen met Bernd naar Veenendaal. Bernd mag niet mee naar de uitvaart, de groep wordt anders te groot. Hij blijft in de auto op de parkeerplaats op me wachten. Kijkt vanuit de auto via livestream de dienst mee. Ik voel me eenzaam als ik in mijn eentje naar het uitvaartcentrum loop.

De begrafenis. Ik huil wat af. Niet zozeer om pake, zijn leven was voltooid. Maar wel om al het verdriet eromheen. Hoe mijn vader en zijn broers en zussen pake hebben ervaren. Ik ben ontzettend blij dat mijn vader heeft besloten ons op een andere manier op te voeden. Het gemis van mijn twee zussen die hier ook bij horen te zijn. Het is onvolledig. De tranen stoppen op de momenten waarop ik moet spelen. Bijzonder.

Ik stap weer in de auto en we rijden naar Meppel.  

Ik studeer, want vanavond heb ik nog een concert! Het enige concert met duo Puur in deze coronatijd en dat vindt uitgerekend vandaag plaats.

Het concert in Deventer. In de grote Lebuinuskerk. Via livestream. Dat is even wennen. Spelen voor een camera heb ik vaker gedaan, maar aankondigingen doen in een camera is nieuw. Als ik later het concert terug kijk, zie ik dat ik nog wel wat kan leren 😊

Ik rijd naar huis. Op. Ik zie fantastische wolkenpartijen en een regenboog. Wat een dag.

Ik kan het niet laten en kijk het concert nog even terug.

De volgende twee dagen ga ik nog op stap met een vriendin, twee van haar drie kinderen en mijn eigen twee kinderen. Het Hunehuis in Havelte. Wat een mooie plek! De kinderen vermaken elkaar uitstekend, vriendin en ik hebben alle tijd om bij te praten.

Met dank aan Temazepam slaap ik die nacht heerlijk.

School gaat weer fulltime open. Ik ben moe, moe, tol soms een beetje op mijn benen, maar ben niet ziek! Of zijn die tikkende oren en onverklaarbare spierpijn toch symptomen van ziek zijn?

Op de derde dag blijft dochter ziek thuis en haal ik zoon ziek van school. Ik denk dat zij net zoveel toe zijn aan rust als ik…