door: Petra van den Dolder

geen reacties

Quarantaine

Zoon zit op zolder. Dochter beneden. Ik ook. Zoon is na drie weken beneden tot de conclusie gekomen dat hij hier zich niet kan concentreren. Boven wel. Bovendien werkt hij zo nog veel meer aan zijn zelfstandigheid. Want ik ga dus niet om de drie minuten twee trappen op om hem bij elke zucht bij te staan. Gelukkig kan hij elke dag inbellen met zijn meester. Hij komt deze tijd wel door. Vindt het nog wel leuk ook, zoveel digitaal les en zoveel nieuwe dingen leren.

Dochter is een kleuter, maar laat zich graag vermaken. De hele dag zelf spelen is dus geen optie. Gelukkig kan ze goed uit de voeten met de Bingokaart die ze elke week van school krijgt, met elke week 30 andere activiteiten. Waarvan zo’n 20 moeten en de rest mogen. Einde discussie. Want discussiëren, daar houden mijn kinderen wel van.
Overigens: petje af voor de school. Wat was het onderwijs vanaf dag 3 al goed geregeld! En daarna werd het ook nog beter.

Mijn kinderen vermaken zich. Met school. Met de nieuw aangeschafte trampoline. Met buitenspelen. Met elkaar spelen. Met hutten bouwen. Liefst op plekken die nou niet echt handig zijn in huis. Met troep maken. Helaas niet altijd met opruimen.

En man en ik? Wij vermaken ons ook boven verwachting. We hebben gelukkig een goede studeerkamer. Die bezetten we om beurten: allebei een dagdeel. Zo ongeveer. En de ander is er dan voor de kinderen.

Al mijn concerten verdwenen uit mijn agenda. In elk geval tot de zomer. Heel erg jammer, maar het brengt ook een rust met zich mee. Een rust waar ik me na week één aan kon overgeven. Ik kan bovendien bij de dag leven. Had ik niet verwacht. Ik ben best een goede juf. Als ik geen stress heb. Met mijn onderwijskundige achtergrond sta ik hier niet versteld van, maar eigen kinderen begeleiden is natuurlijk een ander ding. Zelfs kleuterjuf spelen gaat me steeds beter af. Nog nooit eerder is zo vaak de verf op tafel gekomen. Nog nooit eerder heb ik zo vaak mee gedaan met creatieve activiteiten.

Ik ben géén goede schoonmaakster. Daarom komt onze schoonmaakster tóch even langs binnenkort. Als wij een paar uur de hort op zijn. Want er zijn echt wel genoeg mooie plekken in Nederland waar je niemand tegenkomt en dus veilig van de natuur en van elkaar kunt genieten.

Ik doe niet niets: ik studeer elke dag fluit. Heb zelfs laatst in een kerkdienst mee mogen spelen met Annegreet. Wat was dat fijn; in de kerk was het even alsof er niets aan de hand was. Afgezien van de 1,5 meten afstand, geen handen geven etc. Maar zelfs daar begin ik aan te wennen. Helaas. Oja, en in de eerste quarantaineweek heb ik met Annegreet natuurlijk nog een heel concert opgenomen! Ik geef een paar leerlingen les. Online, via filmpjes, per leerling zoek ik de meest geschikte manier.
Ik heb mijn onderwijskundige werkzaamheden. Iets minder dan anders, maar voor nu niet erg! Het past min of meer precies in mijn beschikbare werktijd.
Wat nu wel echt minder is zijn mijn werkzaamheden voor Stichting Kunstleven. Maar ik hoop dat ik daar ook weer tijd voor vind binnenkort.

We hebben geen financiële zorgen. Ja, mijn inkomsten zijn gehalveerd, zeker tot de zomervakantie. Maar we gaan ook niet op stap en hebben geen andere grote uitgaven. Ik heb geen recht op welke financiële tegemoetkoming dan ook. Helaas pindakaas, maar we redden het wel.

Wat ben ik blij dat in mijn dagelijks ritme al een paar maanden het doordeweekse ochtendwandelingetje zat. Die wandelingen waren altijd al fijn, maar zijn nu noodzakelijk. Met een fris en schoon hoofd aan het ontbijt verschijnen, klaar voor een nieuwe dag met 24/7 mensen om me heen. Als voornamelijk thuiswerkende zelfstandige was ik dat namelijk niet gewend. En die vastenperiode voor Pasen waarin ik geen chips at: die periode heeft er voor gezorgd dat ik geen extra coronakilootjes bij me draag. Sporten? De sportschool is natuurlijk dicht, maar met twee buurvrouwen en een groot grasveld in de buurt lukt het nog prima om elkaar te motiveren en twee keer per week een high intensity workout te doen.

Ja, ik geloof dat ik deze periode wel zonder kleerscheuren door kom.

Ps: een paar minuten na het tikken van de laatste zinnen komt zoon al zeurend naar beneden: Mam, wat moet ik nu doen? Mam, ik ben met alles klaar (KAN NIET). Mam, ik heb honger. Mam, wat moet ik doen? En begint dochter te huilen: ze heeft geen lichtblauwe verf. Hoe maak je lichtblauw? Blauw met wit. We hebben geen wit. En ze begint nog harder te huilen. Het eindigt ermee dat ik snel naar de keuken ren om tot 50 te tellen en dochter de natte verftekening door de kamer gooit. En ook nog boos is dat haar wandelwagen onder de rode verf zit.

Het leerproces begeleiden vind ik super, heb ik ontdekt. Pedagogische kwaliteiten echter kunnen nog verder ontwikkeld worden…

Ik hoorde van de week de een tegen de ander zeggen: wees maar even lief tegen mama. Ik heb liever één keer in de week een echte boze mama dan elke dag een beetje boze mama.
Aj.

Ik ben blij dat na de kinderen na de vakantie weer les krijgen van leerkrachten die over meer geduld beschikken dan ik 😊

reacties | reageren