Blog

Spelen met mijn kinderen

Wat een herkenning. Het is niet dat ik geen tijd met mijn kinderen wil doorbrengen, maar ik ben gewoon geen speel-op-de-grond-moeder. Dat ben ik nooit geweest en ik denk dat ik het ook nooit zal worden. Joris en Karlijn mogen zich van mij zelf vermaken. Hun eigen spel bedenken, in hun eigen spel op gaan. Karlijn lukt dat aardig, maar Joris heeft er wat meer moeite mee. Ik vind het gewoon echt niet leuk om met hem met de lego te spelen en een fantasieverhaal uit te voeren. Vroeger speelde ik veel met barbies, maar kan me niet herinneren dat mijn ouders mee hebben gespeeld. Weet je wat ik wél heel leuk vind? Om met de kinderen op stap te gaan. Naar buiten. Met de trein ergens naartoe. Naar de speeltuin, met vrienden (en hun kinderen) afspreken. Maar dan vind ik het wel fijn om ook even me-time te hebben: een tijdschrift te kunnen lezen in de trein, bijkletsen met vrienden.

Boekjes voorlezen vind ik ook leuk om te doen, maar zowel Joris als Karlijn hebben ten eerste niet het geduld om lang naar een verhaal te luisteren en bovendien hebben zij duidelijk andere voorkeuren qua genre dan ik. Daar wil ik me dan nog wel overheen zetten, maar om voor die tiende keer Thomas de trein voor te lezen, nee, dank je wel.

Ik vind het dus heerlijk om op pad te gaan. Met de kinderen en met anderen (en hun kinderen) bijvoorbeeld bij de Drentse koe af te spreken. Zodat de kinderen een leuke middag hebben en de mama’s (en soms papa’s) ook. Nu Karlijn ook al wat ouder is, kan ik haar alleen (of met anderen) laten gaan en hoef ik er niet constant achteraan te hobbelen. Als ik geen auto heb, wat nogal eens voorkomt, pak ik graag de fiets om erop uit te gaan. Joris houdt erg van fietsen, Karlijn zit voor (het liefst)- of achterop (als ze in slaap dreigt te vallen) en zo fietsen we kilometers lang. Doen speeltuinen aan, af en toe een ijsje onderweg.

Laatst besloot ik eens iets anders te gaan doen: de kinderen mochten koekjes bakken. Zij vonden het hartstikke leuk, lekker knoeien met het deeg en met de bloem, ik zag er alleen maar de puinhoop van in. Dat gaan we dus niet wekelijks doen. Ook niet maandelijks. Het koekjesresultaat zag er niet uit (iets met verkeerd koekjesdeegrecept), maar het smaakte boven verwachting goed!

Ik heb best veel behoefte aan ‘me-time’. Ook op een mamadag. En ik geniet er oprecht van als ik mijn kinderen heerlijk zie spelen. Met elkaar of met vriendjes/vriendinnetjes. Bovendien is mijn stressniveau vrij laag en zie ik vaker rommel dan ‘wat hebben de kinderen toch lekker gespeeld’. Ik oefen heel bewust, het gaat al beter, maar een übermama die uren achter elkaar met haar kinderen speelt zal ik nooit worden.

Ik ben benieuwd wie dit nog meer zo ervaart. Of zijn jullie allemaal papa’s en mama’s die de hele papa- of mamadag met de kinderen op de grond zitten te kruipen, alle tijd aan het kind besteden en niet (meer) aan zichzelf?