Blog

Vol hoofd

Het is een poos geleden dat ik dat zo ervaren heb. Ik heb zó veel mensen om mij heen gezien vandaag dat mijn hoofd vol is. Het lukt me namelijk niet goed om de mensenmassa als daadwerkelijke massa te zien. Ik zie heel veel individuele mensen. Ik zie wel tachtig verschillende soorten regenkleding  in net zoveel verschillende kleuren. Ik zie allemaal verschillende rug- en heuptassen (he, een paar kilometer lang heeft een mevrouw dezelfde rugtas als de twee nichtjes van mij, alleen dan een andere kleur), ik zie dat mensen hun 80 kleuren poncho uitdoen, en na 10 km weer even aan doen. Ik zie oude mensen, jonge mensen, dunne mensen, dikke mensen, donkere broeken, lichte broeken, roze jassen, blauwe jassen, geen jassen, waterflesjes, leuke elastiekjes in het haar, verkeerde wandelschoenen, te strakke leggings, smerige dixies waar je alles in de pot ziet (jakkes dakkes, kunnen ze daar nu niet iets op verzinnen?), ik ruik een stinkende oksel die voorbij komt, ik voel al die waterdruppels op mijn gezicht, hoor sjoef sjoef sjoef sjoef van pijpen van regenbroeken die tegen elkaar aan komen, ik zie alle trams, verkeerslichten, fietsers, auto’s in Amsterdam en hoop dat ik ze allemaal kan ontwijken en verkeerlichten op tijd zie. Ik proef een te zure appel en mijn ogen trekken dicht. Ik zie hoor geklets, vang gesprekken op, probeer zelf gesprekken te voeren met iemand van ons groepje, probeer niet op de rest te letten. Vang toch wel zo’n 80% van degene die tegen me praat op. Gesprekken om mij heen, of gesprekken met mij, van 8.45 (heenweg station Zwolle waar hele wandelgroepen in stappen) tot 16.45 uur (terugweg Lelystad vanaf waar ik in mijn eentje in een coupe zit). Oja, en ik voel hoofdpijn. Denk eerst dat ik te weinig heb gedronken, maar denk nu dat komt doordat mijn hoofd gewoon te vol zit.

En oja, de dag ervoor, had ik ook al zo’n middag: een leuke waarderingsdag van Uitgeverij Sarphati, waar ik voor werk, met een groep van zo’n 50 mensen. En natuurlijk ken ik er maar een enkeling. Het is een super leuke middag, maar ook heel intensief, want natuurlijk wil ik met verschillende mensen praten. Het is niet alleen een gezellige middag, maar ook een mooie kans om te netwerken.

Twee van die dagen achter elkaar, die overigens echt wel heel leuk waren, ik trek een wandel-conclusie: ik ga (voorlopig) geen massale wandeltochten meer doen. Ik wandel voor mijn plezier en voor de ontspanning. Voortaan zoek ik tochten door meer natuur en waar ik niet zes uren lang mensen op maximaal een halve meter naast mij, voor mij én achter mij heb lopen.

Verder constateer ik dat ik nog steeds blij ben met mijn werk als zelfstandige. De laatste tijd heb ik verschillende afspraken waar ik mensen spreek en verder werk ik heerlijk alleen op mijn werkkamer (het is niet meer bloedje warm, dus weer goed uit te houden) of geef ik les in een rustige 1-op-1-situatie. Dit is voor mij, op dit moment, nog steeds de meest ideale werkomgeving. En in de toekomst? (Die vraag kreeg ik vrijdag een paar keer.) Ik weet het niet, ik zie wel wat de toekomst mij brengt. En hoe ik dan voldoende rust kan creëren zodat ik niet elke dag doodmoe thuis kom. Ik word steeds beter in het aanvoelen en benoemen wat voor omgeving voor mij fijn is en – vooral – wat voor mij niet werkt!