Blog

Plankenkoorts in een zorgcentrum

Toen we tien jaar geleden ons eerste concert in een zorgcentrum gaven, was ik ontzettend zenuwachtig. We hadden het hele programma doorgesproken, precies afgesproken wie wat zou gaan vertellen. We namen veel concerten op, zodat we het terug konden luisteren en onszelf feedback konden geven. Met een rood hoofd van inspanning speelden we onze laatste noot en waren wat blij dat we het einde weer gehaald hadden. Een programma spelen van 2 keer 30 minuten is best veel als je net (niet) bent afgestudeerd.

Ons eerste concert in een particulier zorgcentrum weet ik ook nog goed. Want er is dus verschil: in een regulier zorgcentrum wordt er een rolkar met koffie- en theekannen bij de bewoners langsgereden en worden de koekjes gepresenteerd op een aluminiumschaal, als ze al uit de verpakking worden gehaald. Helemaal niets mis mee, maar als je dat vergelijkt met particuliere zorgcentra… Waar bewoners krijgen wat ze willen. Waar gebak van de plaatselijke bakker gegeten wordt. Waar zelfs wij een kan water met limoen geserveerd krijgen en thee in van die deftige kopjes. Waar elke week een klassiek concert plaatsvindt. Waar werkelijk niets teveel is gevraagd. Waar bewoners met geld wonen. Veel geld. Tsja, service kost nu eenmaal geld. Waar bewoners wonen met veelal een achtergrond in de muziek. Waar het vroeger heel normaal was dat klassieke muziek werd gedraaid en/of werd gespeeld. En waar wij dus ook zo nu en dan een concert geven. (Waar het honorarium ook meestal iets beter is…)

De eerste keren was ik stik zenuwachtig. We vielen vast door de mand. Speelden niet van die sonates bestaande uit drie delen dat alle andere ensembles vast en zeker wel deden. We werden vast nooit weer gevraagd. Ons niveau was vast ver beneden het gemiddelde niveau van de andere vrijdagmiddag-musici. Warempel waren er verschillende huizen waar ze ons terug vroegen, dus zo slecht was het blijkbaar niet. Of we vroegen weinig in vergelijking met die musici-die-sonates-van-drie-delen-spelen en waren we een mooie goedkope optie.

Inmiddels heb ik dus heel wat zorgcentra van binnen gezien. Hoewel er een groot verschil in uiterlijk en service is, is er geen verschil tussen mensen, tussen publiek. Oudere mensen, veelal met een somatische of psychische beperking, zijn blij dat ze een ochtend of een middag of een avond kunnen genieten van live muziek. Dat musici bij hun in huis komen spelen, zodat zij er niet uit hoeven. Wij maken geen onderscheid in repertoire en tot nu toe hebben we ook niet de behoefte om dat wel te doen. Ik heb geen plankenkoorts meer in particuliere zorgcentra. Ik bezorg ook deze mensen een fijne middag en dat kan alleen als ik met alle plezier en liefde mijn programma speel. Net zoals dat ik dat in reguliere zorgcentra doe.