Blog
17
sep
2016
door: Petra van den Dolder
1 reactie
Dam tot Dam Wandeltocht
Zus Maaike kwam vorig jaar met het idee om een zussenuitje in de vorm van de Dam tot Dam Wandelloop te doen, de versie van 20 km. Dat leek ons allemaal leuk en zo stond 17 september 2016 al een poos in onze agenda gereserveerd. Zus Eva gooide roet in het eten en werd ineens zwanger. Heel leuk voor haar en voor ons, maar ze zag een 20 kilometertocht niet zitten helaas! Ze vond een goede vervanger in de persoon van onze pa, dus gingen we alsnog als kwartet op pad.
En vandaag was het dan zover. We spraken om 8.30 af bij Amsterdam Centraal en om op dat tijdstip in Amsterdam te zijn, moest ik om 6.51 uur de trein uit Meppel nemen. De allereerste op zaterdag. Elk nadeel heeft z’n voordeel: het was heerlijk rustig, tot aan Amsterdam zelfs en zo had ik 1,5 uur de tijd om in mijn boek te lezen.
De loop startte op de Dam. Ik had nog niet eerder meegedaan aan zo’n georganiseerde tocht en vond het in eerste instantie ook wat overdreven. Thuis kan ik ook lange tochten wandelen, waarom dan zo’n georganiseerde tocht? Nu weet ik het: het is leuk om met zoveel andere mensen te wandelen. De tijd gaat véél sneller. Het is leuk om te zien wat voor verrassing je in de vorm van eten en drinken krijgt bij elke stempelpost. Je ziet eens wat anders dan je eigen omgeving. Er zijn veel wc’s onderweg. Je hoeft niet na te denken of je de goede kant op loopt; je volgt gewoon de mensen voor je. En: je krijgt na afloop een heuse medaille 🙂
We hadden alle tijd om weer even bij te praten en liepen uiteindelijk ruim 23 kilometer (na de finish in Zaandam was het nog 2 kilometer naar het station; we lieten uiteraard de pendelbussen voor wat ze waren). Om 9.00 uur startten we en rond 13.15 uur finishten we. Best netjes toch?
Ik vond het een zeer geslaagd initiatief van Maaike en dit krijgt zeker een vervolg! Jaarlijks, halfjaarlijks, vaker? Er blijken best veel wandeltochten te zijn, dus we zijn nog lang niet uitgewandeld! Wat mij betreft doen we een volgende keer de 27 km. Ik had geen enkele blaar, kon nog prima lopen, ik heb wel zin in een uitdaging! Sinds ik in mei 37 km op één dag heb gelopen, weet ik dat ik nog meer kan. Waar ligt mijn grens? 🙂
“Vandaag is vandaag en morgen zien we wel weer verder.”
(Aldus de tekst op de kaart van Pink Ribbon die ik uitgereikt kreeg.)
reacties | reageren
Comments are closed.
Mooi om met je vader en zussen dit te kunnen doen.
Van uit Lelystad :
Lekker nagenieten van jullie dag.
Dit is een prachtige herinnering , voor straks en later.