door: Petra van den Dolder

geen reacties

Op stap met mijn zoon

Voorjaarsvakantie. Bernd en ik werken door; de kinderen gaan (extra) naar het kinderdagverblijf. Joris vindt de bso fantastisch, Bernd en ik hebben werk genoeg, Karlijn vermaakt zich ook goed op het kdv, dus voor ons geen reden om vakantie op te nemen. Om toch een beetje vakantiegevoel te creëren – en eerlijk is eerlijk: Joris heeft net als ik last van ik-kan-niet-goed-niets-doen-en-houd-ervan-om-weg-te-zijn-en-wat-te-leren – ga ik met hem een dagje naar Utrecht. Met de trein. Ik vraag vriendin A en haar zoontje C mee die in de buurt van Utrecht wonen; zien we die ook nog eens. Twee vliegen in één klap. Joris heeft een NS Kids Vrij abonnement en we hebben beiden een museumjaarkaart. De enige kosten die we hebben zijn mijn treinkosten en de lunchkosten, want we willen graag eten in een ‘restaurant’.

We gaan eerst naar het Nijntje museum. Druk, met name met (al dan niet) loslopende 1 en 2 jarigen. Joris en C vermaken zich goed; vriendin en ik gaan zitten op een bankje en kletsen gezellig bij; ondertussen de kinderen in de gaten houdend uiteraard. Rond 11.45 wordt het heerlijk rustig, om 12.30 weer drukker; een mooi moment om een restaurantje op te gaan zoeken om te eten. De kinderen willen per se pannenkoeken, en bij de eerste de beste eetgelegenheid waar ze pannenkoeken serveren strijken we neer. Vriendin en ik eten wel wat de menukaart schaft. Gelukkig voor ons serveren ze heerlijke salades. De pannenkoeken zien en smaken als kant-en-klare-magnetron-pannenkoeken, zoals wel vaker bij een kindermenu, en we vragen ons hardop af hoe ze durven om daar nog € 4 voor te vragen. Afijn, de buikjes zijn uiteindelijk gevuld en we vervolgen onze weg: naar het universiteitsmuseum. Bernd en ik zijn daar een week eerder geweest. Alhoewel het museum eigenlijk geschikt is voor kinderen vanaf 8 jaar, schat ik in dat Joris alles erg interessant vindt, met name de expositie ‘Tot op het bot’ en de proefjeskamer (‘jeugdlab’). Ik heb gelijk: Joris wil botten voelen, een witte labjas aan en op alle mogelijke knopjes drukken. Voor de echte proefjes zijn Joris en C nog te jong, maar ze vermaken zich prima. De vermoeidheid begint bij ons allemaal wel toe te slaan en om 16.00 uur zitten Joris en ik weer in de trein naar Meppel.

Op een schaal van 0 tot 10 kreeg deze dag zeker een 9. Het is heerlijk om zo met Joris op pad te gaan, hem te zien genieten. Van een dagje weg, maar ook van een hele dag met mij op pad. Quality-time. En dat we met vriendin en zoon afspraken was voor ons beide een meerwaarde. Dat gaan we dus vaker doen!

op pad met Joris

reacties | reageren