Blog
13
feb
2016
door: Petra van den Dolder
geen reacties
De lessen van het lesgeven
Het zit erop: afgelopen week sloot ik mijn inval’klus’ af: 16 leerlingen van Marjella van Houdt die ik zo’n 3,5 maand fluitles mocht geven. Een klus die niet alleen geld op de rekening bracht, maar me ook weer hele goede lessen heeft geleerd. Zoals:
– tieners en volwassenen zijn mijn doelgroep: ik word echt zo blij van hoe zij de les binnen komen en weer vertrekken. Wat speelt er in hun hoofd af? Een geweldige wereld! Natuurlijk zijn alle leeftijden leuk: van een paar jonge kinderen kreeg ik zelfs feedback dat ik een hele fijne juf voor hen was geweest. Ik ben blijkbaar gegroeid in mijn rol als fluitdocent, want een paar jaar geleden had ik echt nog niet zoveel geduld die je soms nodig hebt voor deze doelgroep 🙂 Maar toch vind ik tieners en volwassenen ‘natuurlijker’, ze passen beter bij mij.
– ik moet ervan uitgaan dat alle leerlingen hun best doen (geleerd van Brene Brown’s boek ‘Sterker dan ooit’). Voorheen dacht ik: ik moet niets verwachten, dan vallen de resultaten altijd mee en had ik sowieso een meer ontspannende dag dan wanneer ik dat niet dacht. Nu weet ik: ik moet wel iets verwachten, maar niet mijn verwachting. Ik moet verwachten / er vanuit gaan dat de leerling zijn/haar uiterste best doet. Het is dan aan mij om dat leerproces verder te begeleiden. Ik kwam hier pas enkele weken geleden op, maar hé, liever iets te laat dan helemaal niet! Toch 🙂
– zelfs de leerlingen waar ik geen klik mee ervaar (waarschijnlijk wederzijds) kan ik een paar maanden volhouden. Door elke les weer bewust het positieve te zien en te benoemen. Het lesgeven aan deze leerlingen kost me aanzienlijk meer moeite, maar ze leren mij dan ook aanzienlijk meer lessen. De leerlingen spreken mijn creativiteit aan en mijn hersenen draaien op volle toeren.
– autorijden kan ik best en ik word er echt niet zo moe van. Ik vermeed de auto en reed alleen als het ECHT niet anders kon, of als ik veel te lang met het openbaar vervoer onderweg zou zijn. Nu weet ik dat autorijden in mijn eentje best leuk is, onder enkele voorwaarden:
- als het donker is, moet ik mijn nachtbril op.
- ik zet een cd aan, liefst met muziek van vroeger die herinneringen bij me boven halen (als Marco Borsato, Tina Arena, Laura Pausini!) en dan op een voor mijn doen luid volume. Zo creëer ik mijn cocon en val ik niet in slaap.
- de rit moet niet langer duren dan een uur.
- ik moet geen dropjes eten, ook niet stiekem en ook al liggen ze naar me te koekeloeren, omdat Bernd ze wel eet. Daar word ik dus moe van, van suiker.
Deze klus zit erop; op naar een nieuwe werkzaamheden! Er staat alweer van alles in mijn agenda, ik heb er zin in!
