Blog
07
dec
2015
door: Petra van den Dolder
geen reacties
Amsterdam. Ik.
Het is zondag 6 december en ik ben zenuwachtig. Al een paar dagen. Sinterklaas is alweer het land uit, dus het was geen Sinterklaasspanning. Ik pieker me suf; ook al probeer ik niet na te denken, het lukt me niet! Wat is het? Is het omdat ik een drukke week in mijn agenda zie? Met een paar afspraken waar ik nou niet echt heel veel zin in heb? Is het omdat ik veel weg ben de komende weken omdat de kerstconcertdrukte eraan komt? Is het omdat ik vanmiddag een concert in Amsterdam heb? Ik hoop dat ik daarom gespannen ben, dan is het vanavond weer over.
Ik heb zoveel vooroordelen over Amsterdam. Dáár gebeurt het, daar wonen mensen die ertoe doen, daar ligt de lat echt heel hoog. En dáár reis ik dus nu naar toe, naar het Museum Geelvinck Hinlopen Huis. Om een concert te geven met duo Puur. Ben ik daarom gespannen? Ik merk wel dat ik de lat voor mezelf weer eens abnormaal hoog leg. Dat ik neig naar het onderuit halen van mezelf. Dat ik het niet kan, dat ik door de mand val. Vandaag. In Amsterdam. En ik word weer een stukje zenuwachtiger. ‘Stel je niet zo aan, het is een van de vele concerten’ houd ik mezelf voor. Het werkt niet. Mijn adem blijft hoog. Fluit spelen werkt meditatief: dan is mijn ademhaling laag. Maar ik zit in de trein en ben bang dat mijn medereizigers niet op mijn fluitspel zitten te wachten.
Amsterdam, waarom heb ik toegezegd? In deze drukke periode, voor een lager honorarium dan ik normaal vraag? Omdat het de Geelvinck Salon is. Omdat we dit als een investering zien, als een goede aanvulling van onze lijst met concertlocaties waar we gespeeld hebben. Dan zou ik er toch zin in moeten hebben? Het liefst neem ik de eerste trein terug naar huis en verdwijn ik in mijn bed. Het kan niet, men verwacht ons. Dus blijf ik zitten en reis ik naar Amsterdam. Ik ben opgelucht dat bijna alle andere decemberconcerten in het (verre) noorden zijn. Daar waar ik me prettiger voel. Wat een onzin eigenlijk, maar zo is het.
Dat ik in november maar één concert heb gegeven, werkt ook al niet mee. Liever geef ik elke week een concert, dan blijf ik ‘erin’. Amsterdam. En ik.
De concertlocatie is prachtig, aan de Keizersgracht, met uitzicht op de Herengracht. Ik stel me maar voor dat het een willekeurig museum in Sneek is. Het voelt al comfortabeler. Mensen druppelen binnen, totdat bijna elke stoel bezet is en ik vraag me af waarom al die mensen komen, voor ons, wat bezielt ze? Maar goed, ze zijn er, dus maak ik er maar het beste van. Doe wat ik kan doen, speel zoals ik kan. De mensen zijn geïnteresseerd, de helft weet niet hoe een harp werkt (blijkbaar weten Amsterdammers toch niet alles wat klassieke muziek betreft).
Na afloop concludeer ik:
- Amsterdammers zijn ook maar gewone mensen
- Het concept van duo Puur werkt echt
- Ik ben echt niet zo’n slechte musicus
Het gespannen gevoel is weg. Keelpijn is ervoor in de plaats gekomen. Maar daar zijn tenminste medicijnen voor.
