door: Petra van den Dolder

geen reacties

Voor niets gaat de zon op

Hoe vaak wij – musici – het wel niet horen: “maar muziek maken, concerten geven, dat is toch je hobby?” En dan met de achterliggende gedachte, of zelfs de concrete vraag: “Daar vraag je dan toch niet zoveel geld voor?” Het is me al aardig wat keer overkomen bij de vraag of ik een concert zou kunnen komen geven. “Maar dan wel graag voor €75 all-in.” “Zie het als promotie voor jullie duo.” Etcetera, etcetera, helaas voorbeelden genoeg. (Toch ben ik benieuwd naar andere voorbeelden; laat gerust een berichtje achter onder dit bericht 🙂 Hebben we weer wat te huilen :()

Laatst was het weer raak. Ik was in gesprek met de eigenaar van een uitvaartcentrum: hij wilde graag een open dag organiseren. “Weet je wel, cake van Bakker Hotseflots, want dat is toch veel lekkerder dan die kleffe supermarktcake, paar uurtjes muziek.” Ik voelde hem al aankomen toen ik nog een poging deed tot het onderhandelen over een honorarium. “Geld? Ach, zie het zo dat jullie goede promotie kunnen maken voor je duo! De krant komt, het wordt overal aangekondigd, je mag flyers neerleggen.” Eigenlijk had ik toen al weg moeten gaan, maar ik ben, meestal, erg beleefd en ben nog blijven zitten.

Voor de cake wordt, natuurlijk, betaald. Voor de muzikale diensten, natuurlijk, niet. Wat is dat toch? Dat men het logisch vindt dat voor producten geld neergelegd moet worden en voor diensten niet? Een product kun je vasthouden, het heeft een waarde; en een dienst is niet tastbaar, dus dat heeft geen waarde? Wat is de gedachtegang van deze mensen?

Daarnaast worden wij – musici – geacht om hoofdschuddend, innig dankbaar, ‘dank u dank u voor deze concertmogelijkheid’ te knikken en een concert te geven voor € 75? Voor een boekenbon? Voor, nog erger: “eeuwige dankbaarheid”?

Vaak zeggen mensen tegen me als ze vragen wat voor werk ik doe: “Wat heerlijk, om van je hobby je werk te hebben gemaakt.” Precies, zo is het. Je HAD een hobby en je HEBT werk. Voor het uitvoeren van een Hobby is het best leuk dat er eens geld tegenover staat. Voor het uitvoeren van Werk daarentegen, is het niet alleen leuk dat er geld tegenover staat, maar ook gewoon noodzakelijk. Iedereen wil z’n schoorsteen laten roken toch? Jij, met je advocatenkantoor, net zo goed als ik met mijn zelfstandig ondernemerschap in de muziek. Ik geef toe: als ik echt veel geld had willen verdienen, had ik beter een ander beroep kunnen kiezen, maar iedere gek z’n gebrek, en ik word wel héél blij van Muziek als werk, net zoals een advocaat héél blij wordt van zijn Advocatuur als werk (hoop ik dan!).

Oke, dat was mijn punt 1. Nu mijn punt 2. “Jullie honorarium voor een concert van een uur is wel heel veel.” Vergeleken met het gemiddelde uurtarief van een advocaat klopt dat niet, maar over het algemeen kan ik instemmen met het feit dat we voor een concert van een uur aan de hoge kant zitten voor de gemiddelde Nederlander. En dat licht ik graag even toe. (De vorm is gejat van Ionica Smeets.)

Jij vraagt me of ik een concert van een uur kan komen verzorgen. Wat doe ik daar dan zoal voor? Ik overleg met jou over een datum, over een tijdstip, over de locatie, en over het honorarium. Als je nog niet bent afgeknapt op het feit dat ik niet voor €75 (all-in) kom spelen, praten we verder. Ik bereid op papier een programma voor en studeer dit programma in. Soms heb ik geluk en kan ik hetzelfde programma vaker spelen, soms heb ik pech en moet ik nieuwe stukken instuderen (en nee, dat lukt in de meeste gevallen niet binnen een uur of binnen een dag) én repeteren met eventuele andere musici.

Op de concertdag rijd ik naar de concertlocatie toe. Soms heb ik geluk en is dat niet zo ver; soms heb ik pech en ben ik wat langer onderweg. Ik ben een uur van tevoren aanwezig om alles klaar te zetten, me om te kleden en een praatje te maken met jou en al je collega’s. Met een beetje pech klampen, in een zorginstelling, de hele oudjes me vast en beginnen een heel onsamenhangend niet te verstaan verhaal. Maar beleefd als ik ben, luister ik en probeer ik hem of haar zo snel mogelijk, maar met respect, van me af te schudden om me verder voor te bereiden. Dezelfde beleefdheid heb ik na het concert door nog even te blijven en het concert kort met jou te evalueren. Terwijl ik soms het liefste meteen in pak, niemand gedag zeg, zodat ik weer snel bij mijn gezin kan zijn. Na afloop factureer ik het concert en met een beetje pech moet ik ook nog een postzegel op de envelop plakken.

Voor een concert van een uur ben ik gemiddeld zes uren op de concertdag kwijt. Dan heb ik de hele voorbereiding nog niet meegerekend. Nu mag jij weer rekenen. Als je me een honorarium van €75 all-in biedt (dat betekent: inclusief reiskosten EN 6% BTW, want ik werk, zoals het een goede zelfstandige betaamt, helemaal wit), verdien ik, met een beetje geluk, netto zo’n €5 per uur. En met een beetje pech… laat maar. En dan heb ik het nog niet eens gehad over de aanschaf en onderhoud van mijn fluit en alle administratieve kosten.

Gelukkig heb ik er nog onderwijskundige werkzaamheden bij. Die ik overigens óók leuk vind en niet “doe om wat extra geld te verdienen”. “O, je staat voor de klas, wat leuk, wat geef je zoal?” Punt 3: laat maar. Genoeg input voor een volgende blog.

Mocht je nog een leuke column willen lezen over uurtarieven, dan moet je echt even deze van Ionica Smeets lezen!

reacties | reageren