Blog

3 concerten op 1 dag

…verwacht! Een verslagje.

Om 12.30 spelen we ons eerste concert in een mooi kerkje in Baarn. Alle voorwaarden voor een goed concert zijn bij mij aanwezig: ik heb lekker ingespeeld, de kerk is niet te koud of te warm, de akoestiek is werkelijk fantastisch. We halen nog het vloerkleed op het podium weg, zodat ik de harp beter kan horen.
Soms heb je van die concerten die helemaal kloppen en dit blijkt er zo eentje te zijn. Ik heb spijt dat ik dit concert niet op video heb opgenomen. Ik speel zo fijn, maak geen gefrustreerde foutjes en geniet van de muziek die we maken. We beginnen met Entr’acte van Ibert en meteen na de slotnoot horen we ‘wauw!’. Dat doet me wel goed 🙂 Na het tweede stuk klinkt er vanaf dezelfde plek weer zo’n compliment en na het derde stuk ook. Als Annegreet een solostuk speelt, ga ik naast het podium zitten en hoor ik de enthousiaste mevrouw aan degene naast haar vragen: “Wat is dat eigenlijk voor instrument?” en ik moet glimlachen.

Extra leuk aan dit concert is dat meneer Chris Witsenburg (broer van de bekende harpist Edward Witsenburg) in de zaal zit en na afloop nog even naar ons toe komt voor een praatje! Ook wat andere mensen uit het publiek komen nog even praten en we krijgen enkele complimenten. (Natuurlijk weet ik dat er altijd mensen zijn die misschien minder tevreden hebben zitten luisteren, maar dat die dat niet snel tegen de musici zullen zeggen. Maar ach, een paar complimenten vanuit het publiek is nog altijd beter dan geen complimenten :))

Na dit concert rijden we naar Amersfoort en worden we verwelkomd in een oud klooster dat, met het bijgebouwde nieuwe deel, nu dienst doet als zorgcentrum. Er wonen zo’n 75 vrouwen waarvan ruim de helft ‘zusters’. Het concert spelen we in de kapel! Met (dus) wederom een superfijne akoestiek. De vrouwtjes in het publiek zijn stil van minuut 1 tot minuut 50 en daarna krijgen we een staande ovatie. Helaas moeten we het aanbod om nog wat te blijven drinken af slaan, omdat we nog naar Naarden moeten en de files voor willen zijn, maar de vrouwtjes laten ons niet zomaar gaan. Als we de activiteitenbegeleidster gedag willen zeggen in de zaal waar iedereen nog een glaasje drinkt, krijgen we spontaan weer een applaus. Wat een fantastische mensen! Zo’n enorm dankbaar publiek in een zorgcentrum heb ik niet eerder meegemaakt.

Nadat we nog enkele persoonlijke ‘dank je wel’s hebben ontvangen, vervolgen we onze weg naar Naarden. Vorig jaar zijn we er ook geweest en we weten nog dat het zorgcentrum een restaurant heeft. Naar wat we ons kunnen herinneren, was het eten, de bediening en de prijs-kwaliteitverhouding toen beter, maar onze buikjes zijn uiteindelijk aardig gevuld.

Om 19.00 melden we ons bij de activiteitenbegeleidster en deze schrikt zich een hoedje. Er zit namelijk nog een ander duo te wachten: onze boeking had ze niet in haar agenda gezet. Ik zie meteen een ‘al die tijd voor niets gewacht’ en ‘nu kan ik mooi op tijd naar huis’ en ‘ik wil wel mijn geld’-apen en beren op de weg, maar Annegreet maakt gelukkig zelden ergens een probleem van en denkt veel sneller dan ik in oplossingen. We besluiten dat we het concert met z’n vieren gaan doen, duo hobo en orgel afgewisseld met duo fluit en harp; we laten allebei de helft van de te spelen stukken weg. Hoe veel afwisseling kan een bewoner in een zorgcentrum zich wensen? In de pauze maken we kennis met organist Willem Poot en hoboïste Eva Elgeti. De activiteitenbegeleidster moet zelfs een eind maken aan ons theekransje, omdat alle mensen alweer klaar zitten voor deel 2 🙂

De akoestiek in deze ruimte is verre van fijn (plafond dat net iets hoger is dan de harp), maar dat ben ik na al die zorgcentrumconcerten afgelopen jaren inmiddels wel gewend dat dat geen verrassing meer voor me is.

Het was een lange, toch wel vermoeiende, dag vol mooie verrassingen en fijne ontmoetingen met leuke mensen. Ik houd van mijn werk!

p.s. Als je dit leest en je hebt of kent ook wel een locatie, of twee, of drie, van een zorgcentrum waar we kunnen spelen, neem gerust even contact met me op 🙂