Blog
01
apr
2015
door: Petra van den Dolder
geen reacties
De man met de camera
Ik werk op kantoor bij ArtEZ, vandaag is mijn locatie Art&Design aan de Rhijnvis Feithlaan in Zwolle. In mijn pauze besluit ik buiten een rondje te lopen. Ik haal een jongeman in en op dat moment draait hij zich naar mij toe en maakt een foto van mij.
Mijn eerste gedachte is: ik moet wat harder doorlopen, want ik sta in zijn beeld, maar hij blijkt dus bewust van mij een foto te maken. Ik sta een beetje perplex, maar vraag hem zonder na te denken: “Waarom maak je een foto van mij?” Waarop hij antwoordt: “Ik maak gewoon wat foto’s van het straatbeeld, niet voor commerciële doeleinden hoor.” Ik reageer dat ik daar niet op gesteld ben en of hij de foto wil verwijderen. Hij bekijkt de foto, zegt dat hij erg mooi is en of hij hem naar me moet mailen, maar ik wil dat hij hem verwijdert. Ik voel me nogal aangetast in mijn privacy. Hij besluit ook nog met de zin: “Je hoeft niet zo verlegen te zijn hoor.” Waarna ik helemaal denk: rot toch op met je foto’s.
Later denk ik: als ik wat minder negatief het gesprek had ingestoken, was er misschien best een leuk gesprek op gang gekomen. Mits de jongeman foto’s maakte ‘als kunst’ en niet ‘voor de zomaar’. Hoe het ook zij: mijn privacy grens heeft hij op deze manier overtreden en ik vond het geen fijne ontmoeting.
De kans is aanwezig dat hij inderdaad het straatbeeld wilde fotograferen (ik liep nog dichtbij de ArtEZ academie vol kunstenaars), en als ik inderdaad mooi op de foto stond, is het erg jammer dat ik dan de foto nu niet heb (want zo vaak sta ik niet mooi op foto’s :)), maar het gaat mij om het idee. Iemand frontaal fotograferen, zomaar op straat, zonder aanleiding, zonder voor- of achteraf toestemming te vragen, dat vind ik te ver gaan. Veel te ver.