Blog
16
nov
2014
door: Petra van den Dolder
geen reacties
Weemoed
Kan dat, ‘heimwee’ hebben naar je dikke zwangere buik? Met je kindje erin? Dag en nacht verbonden zijn met je kindje, haar voelen schoppen, het voelen van de hik, eerst heel zachtjes en op een gegeven moment heel duidelijk. De groeiende buik. De controles bij de verloskundigen, eerst elke maand en aan het eind elke week. Het hartje horen kloppen en steeds voelen hoe de baby ligt. Zelf al wetende hoe de baby ligt, want je kent je kind en voelt waar de kont ligt. Links of rechts. En dan de dunner wordende (letterlijk leeglopende) buik als de vliezen zijn gebroken en vervolgens de compleet lege buik als het kindje is geboren.
Eerst opluchting, maar later een gemis. Lang leve de kraamtranen: het gemis gaat gepaard met tranen. Is dat raar? Ik heb het geluk dat ik al vrij snel na de bevalling weer op gewicht was. Beetje buikvet moet nog weggewerkt worden, maar mijn buik voelt zo plat! Ik kijk in de spiegel en mis mijn mooie ronde buik. Waarin ik dus van alles voelde. Aan de andere kant: ik vind mezelf eens niet dik, ben trots op mijn buikje. Waarin twee kindjes hebben gezeten. Ik hoop dat gevoel lang vast te kunnen houden.
Ik mis mijn zwangere buik niet alleen in mijn hoofd; ik voel in mijn lijf ook weemoed. Moeilijk te omschrijven, maar het komt het meest in de buurt van een gevoel van gemis, van leegte, een raar gevoel in de maag. Karlijn is uit de buik en ik kan haar zien en voelen en vasthouden, maar dat gevoel is echt heel anders dan toen ze nog veilig in mijn buik zat. Het voelt minder intiem, hoe dicht ik haar ook bij me houd. Ik heb, zeker aan het eind van de zwangerschap, bewust intens genoten van mijn dikke buik. Ik had weinig klachten, dus dan is genieten ook niet zo moeilijk. Ik heb vaak in de spiegel gekeken, vaak op bed gelegen met mijn hand op de buik. Bij zwangerschapsfitness met andere zwangeren kunnen praten, die allemaal dezelfde beleving hebben. Op de bank zitten genieten van alle beweging in mijn buik. Wetende dat ik daar nog maar even van zou kunnen genieten. En nu voel ik me leeg. Terwijl ik des te meer liefde voel. Niet alleen voor Karlijn, maar voor mijn hele gezin.
Het opruimen van alle positiekleding helpt ook niet echt mee. Het is heel fijn om mijn gewone kleren weer aan te kunnen en iets meer keuze te hebben uit kleding, maar op de een of andere manier ben ik ook wel gehecht geraakt aan mijn positiekleding. Het heeft zo’n directe relatie met een zwangere buik. Kledingstukken die ik nu niet meer aan trek, de was in gooi, weer terug geef aan de eigenaresse, op marktplaats zet of in een tas leg. Positiebroeken heb ik nog wel even aan, maar dat voelt raar. De band van de broek hoort over een buik met baby te zitten in plaats van een buik met nog iets teveel vetjes.
De hormonen zullen wel een grote rol spelen in dit gevoel van weemoed. Kraamtranen komen soms nog ineens opzetten en dan wordt het gevoel des te erger. Het zal wel weer voorbij gaan… En tot die tijd geniet ik van mijn overtollige buikvet dat er nog zit en ben er trots op 🙂