Blog

Het kortere lontje

Volgens mij heb ik tijdens deze zwangerschap weinig last gehad van hormonen, niet in extreme mate in elk geval. Natuurlijk was ik soms wel chagrijnig, maar ik heb weinig tranen gelaten om ‘niets’, en ik geloof dat ik nog best gezellig gezelschap was thuis. De laatste dagen echter… Mijn buik wordt zwaarder, lichamelijk wordt het allemaal zwaarder, ik slaap slechter, ben ook (weer) eens superverkouden en heb wel een kind waar ik voor moet zorgen. Man is voor een groot deel uit huis in verband met werk, maar Joris is natuurlijk wel thuis. Alhoewel. Op maandag- en dinsdagochtend gaat hij naar de peuterspeelzaal (en dinsdag is man thuis, dus kan ik ook zelf nog op pad) en op woensdag en donderdag naar de gastouder. Hij gaat nu wel (veel) minder uren naar de gastouder, omdat ik het niet nodig vind dat hij de hele dag gaat als ik toch thuis ben. Op vrijdag ben ik de hele dag met hem thuis. ’s Ochtends gaan we bijna altijd naar kind-oudergym: een mooie onderbreking van de ochtend. Joris slaapt bijna niet meer ’s middags, dus heb ik hem veel om mij heen. Meestal is dat gezellig en vermaken we ons wel, maar soms, en zeker nu, heb ik (meer) behoefte aan rust, geen gepraat, gewoon zitten op de bank. Met een kop thee, en een boek of een tijdschrift. Zonder gestoord te worden. En dat laatste lukt zo goed als nooit als Joris thuis is. Ik heb geen zin om de hele middag zittend/liggend/kruipend over de grond met de treinbaan te spelen. Of de hele tafel te bedekken met knutselspullen en wat in het wilde weg te gaan plakken met lijm, plakband, stickers. Of om te verven. Of om weer kappertje te spelen. Of doktertje. Of winkeltje. Of restaurantje. Of orkestje. Maar ja, leg dat een kind van 3 maar eens uit.

Van de week heb ik een kleurboek voor volwassenen gekocht. Ik gaf het al een paar mensen cadeau en vond het nu tijd voor mezelf, nadat ik al meerdere kleurplaten in Joris zijn kleurboeken had gekleurd. Ik merkte dat als ik aan het kleuren was, Joris zichzelf ook best goed kon vermaken met ‘knutselen’, gezellig bij mij aan de tafel. En kleuren werkt best rustgevend, dus kocht ik een kleurboek voor mezelf en wat extra stiften. We luisteren dan vaak Bert en Ernie (ik ben er niet mee opgegroeid, mijn man wel, en Joris vindt het ook fantastisch) en zo kunnen we redelijk eenvoudig een uur samen aan tafel zitten.

En wat ik verder doe om te proberen om mijn korte lontje weer langer te laten worden? Zodat ik niet boos word om niets en Joris de schuld geef van iets waar hij niets aan kan doen? Waar ik mezelf eigenlijk weer een les geduld moet geven, maar mezelf de tijd niet gun? Dan tel ik tot 10. Soms drie keer achter elkaar. Of ga een rondje met hem wandelen: naar een speeltuin, naar de stad (Hema heeft leuke 4-uurtjes ‘gaan we echt eten in een restaurant mama?’), naar de supermarkt. Of ga ik met Joris op visite bij iemand. Of zet hem voor de tv. Of geef hem de tablet. Of ik besteed hem uit. Gelukkig zijn er lieve mensen die aanbieden om Joris even te ‘lenen’ en durf ik zelf ook mensen te vragen. Soms voel ik me dan schuldig dat ik Joris even kwijt wil, maar zulke momenten zijn uiteindelijk voor iedereen beter. Joris vindt het hartstikke leuk om bij neefje/nichtje/opa/oma/vriendinnetjes te spelen en ik kan even bijtanken, zodat mijn lontje weer wat langer word, ik beter in mijn vel zit en de uren daarna (en ook daarvoor) een stuk leuker naar Joris toe ben.

Toch kijk ik alweer enorm uit naar de periode zonder hormonen, dat alles weer in balans is. Ikzelf, maar ook ons gezinsleven en het werk. Want o, wat verlang ik er stiekem alweer naar (na ruim drie weken verlof!) om weer te gaan werken… Is dat raar? Ik mis mensen om me heen, ik mis het reizen naar diverse plekken, mijn wereldje wordt zo wel erg klein nu ik niet meer uit Meppel kom en veel thuis ben. Maar aan de andere kant: ik gun mezelf deze tijd. Van de periode naar de bevalling toe, van de tijd na de bevalling waarin ik niet hoef te werken en ik in alle rust (hopelijk) kan wennen aan de nieuwe gezinssituatie. Wetende dat ik vanaf midden februari weer lekker buiten huis en buiten Meppel aan de slag kan!