door: Petra van den Dolder

2 reacties

Visualisatie: concerten en een kind

Een blog die ’s nachts is ontstaan, na een wandelingetje naar de wc en daarna de slaap niet kunnen vatten. De volgende ochtend kon ik me het niet meer herinneren, maar gelukkig kwamen na een half uur weer flarden terug, fijn!

Ik probeer veel (nieuwe) situaties te visualiseren, zodat ze niet meer zo nieuw (en dus eng) aanvoelen en ik er beter mee om kan gaan. Dit naar aanleiding van het boek ‘The inner game of music’ van Barry Green. Bij concerten waar ik van tevoren zenuwachtig voor ben, werkt het vrij goed: van tevoren bedenk ik me hoe het concert zou kunnen gaan, hoe de zaal eruit ziet, hoe ik me voel, welke gevoelens ik wil hebben tijdens het concert, waar ik me op wil focussen. Als ik de ruimte nog niet ken, wil ik, voordat het concert begint, er een poosje zijn, zodat ik me de ruimte eigen kan maken. Ook bij niet-concert-situaties werkt het vaak wel goed: nieuwe ontmoetingen bijvoorbeeld, of nieuwe dingen die ik ga doen. Ik probeer me een voorstelling te maken hoe het zou kunnen gaan en hoe ik in de nieuwe situatie wil staan, met welke gevoelens.

Een komst van een kind, daar kan ik dan weer weinig mee, alhoewel ik regelmatig terug denk aan de geboorte van Joris, zeker nu met de geboorte van ons tweede kindje op komst. Ik genoot, zwanger van Joris, volop van de zwangerschap en de hele voorbereiding, maar ik kon me gewoon geen enkele voorstelling maken van de bevalling en de periode erna, hoe veel ik er ook over las. De bevalling was kort, voor mij misschien te kort: na 4,5 uur vanaf de eerste wee lag Joris op mijn buik, en in die 4,5 uur was ik ook nog eens verplaatst van thuis naar het ziekenhuis, had ik een enorme knip gekregen, bleek Joris, 4100 gram, een sterrenkijker die ook nog eens met zijn hand naast zijn hoofdje naar buiten wilde en op een gegeven moment zuurstof nodig had en er vervolgens een verloskundige over mijn buik hing om hem er letterlijk uit te drukken. En dat allemaal ’s nachts. Ik was nogal beduusd toen er om 5.55 uur een kind op mijn buik lag in plaats van er in. Ik keek naar hem en dacht: oke, dit is dus mijn kind. Roze wolk? Die kende ik niet. Die kwam pas na een jaar, denk ik, in verschillende fases. Ik weet dat ik vrij lang nodig heb om te ‘wennen’ aan nieuwe mensen, dus ik maakte me geen zorgen. Inmiddels ben ik helemaal gewend en kan ik me geen leven meer voorstellen zonder Joris!

En nu zit kind 2 in de buik. Ook nu geniet ik van de zwangerschap. Met de voorbereiding zijn we iets minder bezig dan bij Joris. We hebben alle meubels nog en hoeven bijna niets meer aan te schaffen. Intern een verhuizing en de babykamer hebben we, met hulp van schoonvader, opgeknapt. We zijn misschien nog wel het meeste bezig om Joris voor te bereiden op de komst van de baby. Hij weet dat het een feestje wordt als de baby uit de buik is, dat we slingers gaan ophangen en dat we taart én beschuit met muisjes gaan eten. Hij gaat mee naar controles bij de ‘babydokter’, aait regelmatig even over mijn buik en vraagt hoe de baby dan uit de buik komt. En (na mijn antwoord: die komt er aan de onderkant uit) of de baby dan in mijn onderbroek komt. Op welke leeftijd kun je de waarheid vertellen? 🙂

Ik denk wel meer na over de bevalling, omdat ik er nu één heb meegemaakt en getuige was van alle fysieke en emotionele ongemakken ná die tijd (ook iets wat ik vóór die tijd nooit had kunnen visualiseren…). Ook al wordt me verteld dat elke bevalling anders is, de verloskundige zegt dat de kans groot is dat ik er nu veel minder last van heb mits baby goed ligt, ik geloof er niets van dat ik na deze bevalling fris en fruitig naast mijn bed sta.
Ik ben benieuwd naar het mensje dat in mij groeit en of er iets van herkenning is, in het gezicht bijvoorbeeld. Of dat ik weer zo enorm moet wennen. Ik denk dat ik me nu beter een voorstelling kan maken hoe het zou kunnen gaan en hoe ik me zou kunnen voelen. Meer dan de eerste keer. En ik hoop dat dat positief is. Ik weet het niet, wil me er ook niet teveel aan vast pinnen en wil me eigenlijk over geven aan de situatie op dat moment. Dan kan ik ook niet teveel teleurgesteld worden als het anders loopt dan ik had bedacht.

Ik zal nog even moeten wachten voordat ik deze nieuwe ervaring ga krijgen. Daarna zal ik deel 2 van deze blog schrijven.
9 november ben ik uitgerekend…

reacties | reageren

  • reactie van Jolanda:

    Mooi verhaal! Ik ben ook reuze benieuwd naar jullie kleine mensje. Ook ik ga er vast net zoveel van houden als van Joris!

Comments are closed.