Blog
19
jun
2014
door: Petra van den Dolder
geen reacties
Symposium Muziek en Dementie
Op vrijdag 6 juni besluit ik een dagje in Amsterdam door te brengen. Het lectoraat ‘Life long learning in the Music and Arts’ van de Hanzehogeschool Groningen heeft een aantal jaar lang onderzoek gedaan naar Muziek en Dementie en besluit dit met een symposium. Omdat ik veel in zorgcentra speel en dan ook bewoners tref met dementie, lijkt het me interessant. Misschien heb ik er wat aan en kan ik de concerten aanpassen om nog beter af te stemmen op hun behoeften.
Al vroeg zit ik in de trein en stap ik in Amsterdam over op de tram. Altijd als ik in Amsterdam centrum ben, ben ik blij dat ik er niet woon. De drukte overvalt me, altijd zijn er mensen, het is nooit rustig; ik heb het gevoel dat ik ogen en oren tekort kom, want ik houd altijd alles graag in de gaten 🙂
Het symposium vindt plaats in de Nieuwe Liefde, een mooie locatie waar ze in de pauze biologisch eten en drinken serveren. Niet dat ik perse pro-biologisch ben, maar het smaakt wel altijd beter dan gewone bolletjes met kaas en ham.
Het symposium begint en de hele dag blijkt in het Engels te zijn. Oeps, niet op gerekend. Ik ben op de middelbare school voor Engels geslaagd met een 5, hoeveel moeite ik er ook voor deed. En alhoewel mijn Engels er heel even goed op vooruit ging tijdens mijn Engelstalige Masterjaar, zakte het daarna weer tot een dieptepunt en vind ik het heel moeilijk om Engels te verstaan en te volgen waar het over gaat. De ochtendpresentaties van het symposium gaan ook nog eens niet vergezeld van sheets, waardoor het voor mij bijna onmogelijk is om na afloop een samenvatting te geven van wat er nu allemaal is verteld. Erg jammer.
Dan volgt de pauze waar, zoals gezegd, een heerlijke lunch geserveerd wordt. Ik ken niemand en vind het nog steeds lastig om op wildvreemden af te stappen, alhoewel dat al makkelijker gaat dan een paar jaar geleden. Gelukkig! Bij mij aan tafel komen twee vrouwen staan die met elkaar blijven praten en niet eens moeite doen om me bij een gesprek te betrekken. Geeft niet, ik luister wel, en observeer, wat ik graag doe. Er komt nog een vrouw bij die een gesprek aanknoopt met één van de vrouwen en de andere begint zowaar oog voor mij te krijgen waarna ik een leuk gesprek heb.
De middag is onderverdeeld in drie keuzesessies waar je er twee van kunt volgen. De eerste sessie die ik volg is ‘Being in the circle – ervaringen van de lerende musici’. Hoe docenten en studenten een muzikale projecten hebben gedaan met ouderen met dementie in een zorgcentrum. Interessant, maar ik zie geen enkele overeenkomst met de soort concerten die ik geef. En ik zie ook niet in hoeverre ik iets kan toepassen in mijn eigen praktijk.
Voor de tweede sessie beland ik in een verkeerde ruimte, blijkt als het is begonnen. Ik heb ook enthousiaste verhalen gehoord over waar ik nu zit, dus ik blijf maar zitten. Wat ik hoor, drie korte presentaties over muzikaal werken met ouderen met dementie in Nederland, Zweden en Australië, is ook interessant, maar wederom niet bruikbaar voor mijn concertpraktijk.
Daarna volgt nog een plenaire afsluiting waarbij er wordt vertaald! Nu snap ik eindelijk waar het over gaat 🙂 Om 17.00 uur is het afgelopen en loop ik naar de tram die mij weer naar centraal, en daarna naar huis (rust!) brengt. Ik bedenk dat ik helemaal niet enthousiast ben en wel doodmoe. Ik heb vandaag één belangrijk iets geleerd en dat is dat mijn toekomst (op dit moment) echt niet ligt in het (muzikaal) werken met ouderen met dementie. De dag bracht me inhoudelijk minder dan ik hoopte, maar gaf me wel weer een stukje richting in mijn nabije werktoekomst.