door: Petra van den Dolder

geen reacties

Canto Ostinato

Een heel kort fragment van het eindresultaat van ons ‘Canto-project’:

Najaar 2013: Mannes Hofsink (organist) vraagt of Annegreet Rouw (harpiste) en ik samen met hem en Carl Visser (organist) het Canto Ostinato van Simeon ten Holt willen uitvoeren in het kader van ‘Meppel, culturele hoofdstad van Drenthe’ en als afsluiting van de extra editie van het Meppeler Muziekfestival. Daar hoeven Annegreet en ik niet lang over na te denken en zonder ook maar een van de vele uitvoeringen eens helemaal gehoord te hebben of de partituur gezien te hebben, stemmen we in. De start van een enorm gaaf project en een leuke samenwerking.

In oktober volgt een ietwat onwennige kennismaking – in deze bezetting hebben we elkaar nog nooit ontmoet – en worden repetities gepland, de eerste in januari 2014.

Januari 2014: we spelen het eerste deel door, in de Oude Kerk in Meppel (waar heb op dat moment zo’n 15 graden is) op groot orgel (415 Hz), piano (440 Hz), harp (442 Hz) en fluit (zwevend daar tussenin) en besluiten dat repeteren zo niet kan, waarop Mannes een klein keyboard tevoorschijn haalt die qua stemming al iets meer in de buurt komt, maar geen verandering brengt in de temperatuur in de kerk.

repetitie Oude Kerk

Volgende repetities volgen vanaf maart en we zien elkaar elke 2 weken. Ik ontdek een keyboard bij ons op zolder en we verplaatsen de repetitieruimte naar een gemoedelijke woonkamer met piano en keyboard (en harp en fluit natuurlijk). Alhoewel het soms nog steeds onwennig is (qua instrumenten, persoonlijkheden, repetitiegewoontes/manieren) ontdekken we dat we een goed team (kunnen) zijn met allemaal onze eigen sterke kanten (en minder sterke :)) die gaandeweg worden uitgebuit. De muziek wordt met elke repetitie beter en mooier.

repetitie woonkamer

Tussendoor zien we elkaar nog op een geheime locatie om een mooie persfoto door Iris Muis te laten maken.

persfoto Canto Ostinato

Een week voor de uitvoering appt Mannes dat het hem een uitermate goed idee lijkt als niet hij, maar ik de muzikale leiding op me neem en aangeef wanneer we naar de volgende passage gaan (het Canto is opgebouwd uit oneindig veel, naar eigen inzichten, te herhalen passages). Een idee waar ik niet meteen op zit te wachten, maar tijdens de repetitie de volgende dag wel probeer. Het bevalt van alle kanten goed en meteen snap ik de muziek nog beter. Ook voel ik me in één klap nuttiger, omdat ik in het hele stuk (wij maken er een uitvoering van 1,5 uur van) maar ongeveer 10 minuten mee speel op fluit.

Zes dagen voor de uitvoering op 19 mei kunnen we terecht in de Grote Kerk in Meppel die tot dan toe dicht was in verband met de renovatie van het orgel.
Op maandag komt Bertus Roodhof licht, voor de lichtshow, en geluid installeren en zetten Mannes en ik vast enkele stoelen weg: zaterdag willen we een volledig lege kerk.
Op dinsdag wordt het kistorgel gebracht met een appje van Mannes in onze groeps-Canto-app: “Carl, wat een geluid, ik kan wel inpakken met het groot orgel.” ’s Avonds repeteren we voor het eerst in de kerk. Niet Mannes kan inpakken, maar het kistorgel. Het is zo luid dat we van alles verzinnen om het geluid te dempen dan uiteindelijk resulteert in het beplakken van het kistorgel met isolatiemateriaal en hangen er een zwart doek voor om het nog enigszins toonbaar te laten lijken.

foto repetitie Grote Kerk

Mannes zit boven achter het groot orgel en ziet mij door middel van live camerabeeld. Hij geeft aan dat het teveel risico is en dat de kans te groot is dat hij een aanwijzing van mij mist om naar de volgende passage te gaan. De volgende dag heeft Carl een ‘oortje’ geregeld. Nu kan ik zo’n 500 keer heel zacht ‘volgende’ zeggen in mijn microfoon, zodat Mannes weet dat ik niet lang daarna aangeef dat we naar de volgende passage gaan en het tv scherm in de gaten kan houden.

Woensdagavond gaan we verder, samen met twee registranten bij Mannes en de bladomslaander van Annegreet. We hebben er al meer vertrouwen in, omdat de digitale communicatie tijdens het repeteren goed verloopt! Na afloop bespreken we nog hoe lang welke passage ongeveer mag duren, zodat ik daarop in kan spelen. Het is namelijk wel de bedoeling dat we aan het eind van het stuk zijn na 1,5 uur.

Vrijdagochtend hebben we de allerlaatste repetitie en zetten we de puntjes op de i; nog maar één dag te gaan!

Zaterdag overdag kunnen we niet in de kerk terecht in verband met optredens in het kader van het Meppeler Muziekfestival. Om 17.15 is dat afgelopen en we beginnen als een gek, met hulp!, met het leegruimen van de kerk. Alle stoelen moeten weg. Publiek kan ’s avonds hun eigen stoel meenemen, of toch één van de kerk pakken, lopen, liggen, staan, en daar moet voldoende ruimte voor zijn. Het podium wordt opgezet waar Annegreet, Carl en ik op gaan zitten en de laatste techniek wordt geregeld. We hebben allemaal nog nooit met zoveel snoeren op een podium gezeten! (op de foto een begin van alle snoeren…)

opbouw podium

Kistorgel en groot orgel worden bijgestemd en ook de harp, die weer van 440 naar 442 Hz moet, omdat het groot orgel stijgt naar 442 wanneer er mensen in de kerk zijn. Weer wat geleerd.
Om 19.00 uur staat het eten klaar in het cafe tegenover de kerk en om 19.30 uur zijn we weer terug om om te kleden.

eten Canto

De eerste mensen komen binnen. Sommigen hebben een eigen zit- of ligplaats meegenomen; veel anderen maken toch gebruik van de kerkstoelen.

publiek Canto

Om 20.15 uur begint het dan eindelijk. We zijn licht gespannen, maar hebben er zin in! Alles gaat goed, nog beter dan we hadden gehoopt. Ik hoef niet in te grijpen, doordat iemand een herhaling mist. Een paar kleine dingetjes gaan net iets anders dan we hebben afgesproken, maar dat lossen we op door nog beter te luisteren en te anticiperen. Wat heerlijk!

Na 1 uur en 23 minuten laat Annegreet de laatste noot klinken en volgt een daverend applaus met staande ovatie. Wauw!

applaus

We krijgen lovende woorden van de organisatie en van het publiek. En daarna beginnen we met opruimen en zetten we alle stoelen weer terug, ook met fantastische hulp! We eindigen de avond op het terras.

Na afloop en in de loop van de daaropvolgende weken krijgen we veel reacties, overwegend positief:
• “Deze uitvoering is nog mooier dan met vier vleugels.”
• “Jullie verdienen het om dit vaker te laten horen.”
• “Diep respect voor jullie muzikaliteit en passie. En het kwam binnen. Enorm.”
• “Een prachtige combinatie van harp, fluit en orgels. Voer dit vaker uit in deze vorm als je de gelegenheid krijgt.”
• “Tussen het geweld van de orgels waren de bijna esoterische klanken van de harp en dwarsfluit als manna uit de hemel, licht en tegelijkertijd een versterking van het harmonieuze karakter van de uitvoering.”

We weten ook dat er mensen naar huis zijn gegaan tijdens het concert en we horen redenen als ‘het is niet mijn soort muziek’ en ‘ik word er zenuwachtig van’. Toch hoop ik dat we ook deze mensen iets hebben mee kunnen geven van deze geweldige muziek.

We hebben al wat lijntjes hier en daar lopen om het Canto Ostinato in deze bezetting nog een keer uit te voeren, maar zijn altijd in voor nieuwe ideeën/plekken/festivals, zowel nationaal als internationaal 🙂

Ben je net zo enthousiast als wij en weet je een leuke locatie? Neem dan even contact met me op via petra@vandendolder.eu.

leuke persfoto

reacties | reageren