door: Petra van den Dolder

geen reacties

Imperfectie

Al zolang ik mezelf een beetje ken, weet ik dat ik naar perfectie neig. Meerdere keren is me gevraagd waar het vandaan komt, maar het enige antwoord dat ik kan verzinnen, is dat het altijd in me heeft gezeten en er waarschijnlijk ook nooit meer uit gaat.

Voor vakken op de middelbare school die ik leuk vond en waar ik goed in was (wiskunde, Nederlands o.a.), moest ik van mezelf een hoog cijfer halen. Met minder was ik niet tevreden. Voor vakken die ik niet leuk vond (Engels, geschiedenis, scheikunde o.a.) deed ik wel veel, maar alleen om maar een voldoende te halen en zelfs dat lukte bij Engels met heel veel inspanning niet. Toch kon ik daar niet erg mee zitten (gelukkig!).

Bij het fluitspelen vond ik techniek altijd het leukst. Hoge cijfers haalde ik voor toonladders en etudes. Hoe meer noten en hoe sneller het stuk, des te meer uitdaging had ik. Ik moest en zou het onder de knie krijgen en het liefst ook nog zo snel mogelijk. De metronoom was in mijn studietijd een van mijn beste vrienden. Veel meer moeite had ik met ‘uit het hart’ spelen. Altijd vond ik mijn net-niet-perfecte techniek in de weg zitten om een stuk echt mooi te kunnen spelen. Dat loopje was niet mooi genoeg, mijn toon was daar niet scherp genoeg, die ene noot van de 1000 noten miste en ik daar baalde ik dan enorm van. Ik had controle over de noten, over de techniek, maar niet over ‘uit het hart’ spelen.
Totdat mijn docent Hans Nijman dit voor me opschreef, als ondertitel bij de Sonatine van Sancan, een van de stukken die ik op mijn eindexamen heb gespeeld.

20140605_172708

Ik moest er lang over nadenken en die ene zin heeft nog heel lang in mijn hoofd gezeten. In mijn vierde jaar op het conservatorium zette ik de knop om en besloot ik over de ENORME drempel te stappen, en de controle een beetje los te laten. Tijdens mijn laatste tentamen (halverwege jaar 4) kreeg ik te horen: ‘Nu hebben we eindelijk je hart horen spelen’. Een groter compliment heb ik nooit meer gekregen.

Begin dit jaar liep ik op station Amersfoort, ik had fluitles gehad bij Egbert Jan Louwerse en wachtte op de trein, zo dit boek tegen het lijf.

20140605_172852

Ik zat al een poosje nou niet echt bepaald lekker in mijn vel, dacht veel na over kwetsbaarheid, las de ondertitel van het boek ‘Heb de moed om niet perfect te willen zijn’, kocht het en las het binnen no-time uit.
Achterop het boek staat: ‘Op basis van twaalf jaar onderzoek stelt Brené Brown dat kwetsbaarheid geen teken van zwakte is, maar juist de weg naar moed, betrokkenheid en betekenisvolle verbindingen. In ‘De kracht van kwetsbaarheid’ moedigt ze je aan om perfectionisme te laten varen, kwetsbaarheid te omarmen en uitdagingen aan te gaan. Want of het nu gaat om werk, relaties of opvoeding: het is niet makkelijk om risico’s te nemen zonder dat succes gegarandeerd is, maar het is wel de moeite waard.’ Het boek is met humor geschreven (erg belangrijk) en wetenschappelijk onderbouwd (ook erg belangrijk). Brené Brown is heel open, deelt ervaringen en ze schrijft zo herkenbaar.

Als afsluiter tien ‘wegwijzers’ voor een bezield leven die Brown noemt in haar boek; tien wegwijzers waar ik sinds januari actief mee bezig ben en waardoor ik een heel stuk fijner in mijn vel zit.

1. Kies voor authenticiteit; laat je angst voor wat anderen vinden los.
2. Vergroot je zelfcompassie; laat je perfectionisme los.
3. Ontwikkel meer veerkracht; laat zelfverdoving en machteloosheid los.
4. Cultiveer dankbaarheid en geluk; laat je gevoel van schaarste en angst voor het duister los.
5. Vertrouw op je intuïtie en durf te geloven; laat je behoefte aan zekerheid los.
6. Geef je creativiteit de ruimte; laat de neiging jezelf te vergelijken met anderen los.
7. Neem de tijd om te spelen en te ontspannen; laat uitputting als statussymbool en productiviteit als maatstaf voor eigenwaarde los.
8. Breng kalmte en stilte in je leven; laat stress als leefstijl los.
9. Streef naar zinvol werk; laat je onzekerheid en je opvattingen over wat je zou moeten doen los.
10. Lach, zing en dans; laat het idee dat je altijd beheerst moet zijn en ‘normaal’ moet doen los.

reacties | reageren